Ξεχνώντας αυτά που ξέραμε
Είχα πάλι καιρό να γράψω άρθρο.
Και, σήμερα, ξύπνησα με τις ακόλουθες σκέψεις.
Ήρθαν πολλά το 2020. Για όλη την ανθρωπότητα. Τάραξε ό,τι είχαμε στρώσει ως παγκόσμιος πολιτισμός. Κατέλυσε όλα τα μας τα δεδομένα.
Κοινωνίες απομονώθηκαν. Άνθρωποι απομακρύνθηκαν. Χωρίστηκαν χωρίς να αποχαιρετιστούν. Επιχειρήσεις έκλεισαν. Νέες μορφές άνοιξαν. Πάντα συμβαίνει έτσι.
Έτσι αλλάζει ο κόσμος, έτσι προχωρά.
Το θέμα είναι η αντίστασή μας στην αλλαγή. Ο πόνος και ο φόβος πηγάζουν εκεί. Εκεί δημιουργούνται.
Ξέρω.
Κανείς δεν το ήθελε. Κανείς δεν το ζήτησε. Κανείς δεν το αντέχει για πολύ ακόμα. Ο Covid-19 ήρθε με απόλυτο θράσος να πάρει τα κεκτημένα μας και, με σοκαριστική ευκολία, να τα σκορπίσει στους πέντε ανέμους σαν τρίμματα παλιό χαρτί.
Δεν είμασταν αυτοί που είμαστε τώρα. Δεν ζούσαμε έτσι. Δεν νιώθαμε έτσι. Δεν εργαζόμασταν, δεν επιχειρούσαμε έτσι.
Ξέρω. Μας τα άρπαξε όλα. Μέσα από τα χέρια. Μέσα σε λίγους μήνες. Με καταλυτική και απόλυτη εξουσία, πάνω από οτιδήποτε είχαμε χτίσει και αποκτήσει. Πάνω από την ίδια μας την ταυτότητα.
Μοιάζει σχεδόν ειρωνικό. Και, αν το καλοσκεφτείς, δεν χωράει σε κανενός το μυαλό αυτό που συμβαίνει. Όλοι είμαστε μουδιασμένοι με το μέγεθος και την τραγικότητά του. Την απόλυτη και καθολική εξουσία του επάνω μας.
Ξέρω.
Γιατί το ίδιο έκανε και ο καρκίνος σε μένα. Άλλαξε ξανά και τα πάντα, αυτή τη φορά. Χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να τα αλλάξω κι εγώ προς τα πίσω.
Και, ενώ μου είναι τόσο εύκολο να εστιάζω μόνο εκεί, χρειάζεται διαρκώς να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι, στη ζωή, πορευόμαστε πάντα με ό,τι έχουμε ― ή δεν έχουμε.
Μια μέρα είναι έτσι. Η άλλη είναι αλλιώς. Τίποτα στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν ποτέ δεδομένο. Η σταθερότητα και η ασφάλεια υπάρχει μονάχα στο μυαλό μας. Κολυμπάμε όμως, γιατί έτσι είναι η ζωή. Και, ώσπου να το καταλάβουμε, πάντα πιάνουμε κάπου στεριά και ξεκουραζόμαστε μέχρι την επόμενη βουτιά.
Ξέρετε, έχουμε τρία γατιά στο σπίτι.
Το ένα από αυτά, ο βενιαμίν, είναι ΑΜΕΑ. Γεννήθηκε με υπανάπτυκτη παρεγκεφαλίδα, το κέντρο συντονισμού των κινήσεων στον εγκέφαλο. Που σημαίνει ότι το γατί έχει μόνιμη αστάθεια, έλλειψη συντονισμού, συγκέντρωσης, και μόνιμα τρέμει, πέφτει, και χτυπάει. Παντού. Ασταμάτητα. Είναι αστείο, είναι χαριτωμένο, είναι και πολύ στενάχωρο.
Όμως, όλα αυτά, είναι μόνο στα δικά μας μάτια, που τον βλέπουμε.
Γιατί, ο Ρίχτερ (δεν θα μπορούσε να ονομάζεται διαφορετικά) νιώθει μια χαρά με αυτό που είναι ή έχει. Δεν ασχολείται με το πρόβλημά του. Δεν αναλογίζεται τι του λείπει σε σχέση με τα άλλα δύο, αρτιμελή, μεγάλα και δυνατά, γατιά του σπιτιού. Δεν συγκρίνει. Ούτε τον εαυτό του με τους άλλους. Ούτε τη ζωή του πώς θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν είναι. Ούτε, φυσικά, με το τι είχε και τι έχασε.
Ο Ρίχτερ, απλά, κολυμπάει στη ζωή. Με ό,τι έχει. Παίζοντας, χτυπώντας, πονώντας, αλλά και μαθαίνοντας. Είναι πανέξυπνος και ταυτόχρονα χαζούλης. Είναι θαρραλέος, αλλά και πολύ φοβητσιάρης. Είναι χαρούμενος, αλλά θυμώνει και πολύ. Είναι από όλα. Όπως είμαστε πάντα όλοι μας.
Κοιτάξτε.
Τα πράγματα είναι απλά. Μπορεί να μην είναι βολικά, αλλά είναι απλά.
«Αυτό που ζούμε με τον Covid-19 είναι πρωτόγνωρο... »
Έτσι είναι πια η ζωή μας. Τελεία. Δεν αλλάζει η κατάσταση. Αφήνουμε πίσω όσα χάσαμε. Χαλαρώνουμε τα χέρια από όσα έχουμε απελπισμένα γραπωθεί. Γιατί πλέον δεν είναι εκεί. Η ανάμνησή τους είναι, και μας πληγώνει γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε ξαφνικά φτωχοί και ικέτες. Όμως δεν είμαστε στ' αλήθεια.
Η ζωή μας όπως την ξέραμε, έχει αλλάξει. Εντάξει. Αλλά δεν έχει χαθεί κιόλας.
Απλά, άλλαξε.
Η δύναμη είναι στα χέρια μας. Όμως όχι για να πολεμήσουμε αυτό που συμβαίνει.
Αυτό δεν έχει νόημα.
Η δύναμη είναι στα χέρια μας για να δημιουργήσουμε εκ νέου μέσα από αυτό που συνέβη στον πλανήτη και στον καθένα προσωπικά.
Με ό,τι έχουμε. Όπως είμαστε. Κι όπως μας παίρνει.
Η μεγαλύτερη δύναμη που έχουμε οι άνθρωποι είναι η ανθεκτικότητά μας. Και ξεκινάει πάντα με την παράδοση, με την αποδοχή αυτού που ήρθε, όπως είναι.
Αυτά που συμβαίνουν, συμβαίνουν. Δεν έχουμε επιλογή. Η επιλογή μας είναι το τι θα τα κάνουμε. Και το αν θα κολυμπήσουμε με προδιαγεγραμμένες προσδοκίες, ή αν θα αφεθούμε ελεύθεροι στη μαγεία της ζωής. Όπως αυτή έρχεται. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούμε να επέμβουμε στο πώς θα έρθει. Οπότε, γιατί τόση μάταιη προσπάθεια για έλεγχο;
Αυτά είχα να πω, σήμερα το πρωί.
Σε εσάς, αλλά κυρίως σε εμένα.
Καμία σχέση με το branding, βέβαια. Αλλά δεν έχουμε μόνο να μιλάμε για ένα πράγμα, έτσι δεν είναι; Το θέμα είναι να παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον άλλον, ο καθένας για το δικό του αγώνα. Και να υπενθυμίζουμε τη βάση όλων, όπως υπέροχα το τραγουδούσε η Ντόρι στο Νέμο:
Κολυμπάμε!
